Ik doe mijn best…

Door privé omstandigheden heb ik een sabbatical van het bloggen moeten  nemen. Geen verplichtingen meer. Ook niet aan mezelf. Want ik faalde miserabel met het nakomen ervan. Nog steeds kan ik verplichtingen niet aan, daar heb ik nog wel langer voor nodig. Maar het kriebelt om weer wat meer te gaan schrijven. Ik geef mezelf bewust een opsteker, want dat is al een enorme stap in de juiste richting.

World Prematurity Day

Uit het archief:
Vorig jaar schreef ik een blog voor Love2BeMama over Wereld Prematuren dag. Vandaag is het weer 17 november en denken er over de hele wereld ouders van prematuur geboren kinderen aan hun eigen Kanjers en Superhelden. 

Slingers en ballonnen

De slingers hangen. Ballonnen zijn opgeblazen. Haar stoel is extra versierd door grote broer en zus. Een grote “3” prijkt in het raam. Morgen is het feest.

Vandaag kijk ik enigszins sentimenteel terug. Waar ik zes weken geleden een blog postte zet ik nu weer wat op papier. In die zes weken, drie jaar geleden, heb ik kennis gemaakt met mijn eigen sterfelijkheid. Met de sterfelijkheid van mijn, toen nog, ongeboren kind. Met de worsteling om te kiezen tussen je kinderen. Tussen leven en dood.

Ik heb liters bloed verloren, ontelbaar minuten aan het CTG apparaat gekoppeld gezeten. Meer dan 14 echo’s gehad waar het niet meer ging om een leuk fotootje erbij. Gesprekken met medisch maatschappelijk werk om me op de been te houden. Zorgen om onze “Annie” zoals ze toen liefdevol genoemd werd, om mijn man, om onze oudste kinderen en om mijn eigen geestelijke gesteldheid.

Het bezoek aan de NICU waar het kleinste kindje van dat moment nog altijd groter was dan ons moppie in mijn buik. Vragen of we mee wilden doen met onderzoeken bij de kleine meid na haar geboorte, of ik mee wilde doen aan andere onderzoeken.

Het besef dat ik dit nooit meer mee wilde maken. Dat het genoeg was.. Dat we misschien al een stap te ver waren gegaan in onze kinderwens en niet tevreden genoeg waren met de twee kinderen die wij al mochten krijgen.

Besproken in het artsenteam. Wekelijks, of misschien dagelijks. Wat kan deze vrouw nog aan? Wat weten we van het kindje in haar buik? Wat zeggen de soms niet zo stralende CTG’s? Wanneer starten we met longrijping? Wanneer met de tweede kuur longrijping? De arts die naast mijn bed kwam zitten toen ik weeën kreeg. Een praatje aanknoopte om erachter te komen hoe serieus die weeën waren. Nou, niet! Ik geloofde er niet in dat ik toen, op dat specifieke moment, zou bevallen, en daar kreeg ik gelijk in.

De ochtenden dat ik het advies kreeg om maar even nuchter te blijven. De ochtend dat ik dat advies niet kreeg, maar zelf de conclusie trok.  De laatste echo en de hoeveelheid bloedverlies op 16 juli 2012. Het artsenteam kwam bij elkaar. Het advies om mijn man in te seinen. En met dat mijn man de kamer inliep kwam de Chef de Clinique het nieuws brengen. Het is genoeg geweest.

Genoeg voor mij, maar nog lang niet voor de kleine “Annie” in mijn buik. Een klein meisje wat ik niet meer zou kunnen beschermen met mijn eigen lichaam.

Twee maanden. Neonatale Intensive Care Unit, High Care en Medium Care. RS-Virus, te laag ijzer gehalte, bloedtransfusie, echo’s van hart, hoofd en wie weet wat nog meer. Sonde voeding, kolven, flesjes, buidelen, badderen. 1.800 gram betekende kleertjes aan. Winkelen was nooit zo bizar. Door blijven groeien. Dagelijks bij haar. En bij elk vertrek liet ik mijn hart daar achter…

Deze week heeft ze weer controles gehad bij de kinderarts. De kwetsbare longen lijken langzaam aan minder kwetsbaar te worden. Qua groei bevindt ze zich op een perfecte -1 lijn. Ze kletst, doet, maakt stappen naar zindelijkheid, is actief en past oh zo goed binnen ons gezin. Ze wil graag vier worden want dan mag ze naar de basisschool. Maar dat duurt nog een jaar. Gelukkig, want dan kan mama daar nog even aan wennen!

Lieve schat, van harte gefeliciteerd met je verjaardag!

Timehop

Dagelijks krijg ik een bericht. Over wat ik op deze datum deed. Één, twee, drie of meer jaar geleden. Op Facebook, Twitter of welk sociaal medium ik ook gekoppeld hebt aan de app. Ontzettend leuk. Het is eigenlijk hetzelfde als bladeren door foto albums of, moderner, terugscrollen op je Facebook tijdlijn. Momenten dat je denkt “Oh ja!” en “Dat was inderdaad zo”.

De afgelopen weken en maanden heb ik berichten over een zwangerschap voorbij zien komen. Mijn laatste zwangerschap. En ik heb geen app nodig om me te herinneren wat voor bericht ik op 4 juni 2012 de wereld in stuurde. Want daar lag ik, met mijn goede gedrag, in het Wilhelmina Kinderziekenhuis.

Semi-onwetend over de periode dat ik daar zou moeten blijven. Onwetend over de situatie waar we ons in bevonden. Compleet onwetend over hoe die zwangerschap zou eindigen. Vandaag drie jaar geleden nog niets aan de hand. Lekker gezwommen in mijn gloednieuwe positie-bikini. Want deze laatste zwangerschap gunde ik mezelf dat. Nog een vrolijk berichtje over hoe goed onze Diva het wel niet deed zo voor haar eerste zwemles. In de avond de kinderen moe en ik uitgeput in slaap op de bank.

Vermoedelijk was het toen al mis aan het gaan. Kostte me dat al gigantisch veel energie. ’s Nachts kwam het tot uiting in een forse bloeding. In overleg met de verloskundige, maar vooral ook op eigen gevoel, besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Daar bleek het goed mis. En met elk brokje informatie werd het scenario waar we ons in bevonden steeds erger.

Na zes weken werd ze geboren. Ons Aapje. Klein maar prachtig! Met een levenslust waar menigeen nog van kan leren. Haar grote zus en broer, die echt letterlijk van hot naar her gebracht zijn in die periode, waren zo trots. Geen enkel gevoel van verwijt tegenover het kleine meisje dat ervoor zorgde dat mama zo lang niet thuis bij hen was. Mooi om te zien hoe zij onze jongste als een normaal baby’tje zagen. Niet anders gewend was het voor hen haast gewoon om naar hun zusje in het ziekenhuis te gaan.

Twee maanden daarna mocht de kleine dame mee naar huis. Wat een speciaal moment! Aapje was sterk genoeg om mee te mogen. Zo speciaal om alle gezinsleden onder één dak te hebben, overdag niet weg te hoeven, ’s avonds tijd te hebben voor elkaar. Maar ook speciaal om je als, toch wel ervaren ouder, zo onzeker te voelen over dit kleine mensje dat wonderwel gelijk binnen het gezin paste. Het missende puzzelstukje.

Kijkend naar onze drie kinderen weet ik het zeker. Met de informatie en mogelijkheden die we toen hadden hebben we de beste keuzes gemaakt die we konden maken. En dat komt tot uiting bij alle drie van de kinderen. Ze voelen zich geliefd, zijn zeker van zichzelf, voelen zich veilig en ze zijn gezond.

Ik heb erover gedacht om Timehop even te verwijderen van mijn telefoon. Niet dat het veel nut heeft, want deze periode zit in me. Heeft me als mens en als moeder veranderd. Maakt me kwetsbaar maar ook dankbaar. Ik zal de aankomende maanden nog vaak mee terug genomen worden in de tijd, ongeacht of ik nu wel of geen Timehop berichten lees.

“Daar lig je dan met je goede gedrag in het WKZ. Straks een gesprek met de gyn. Voorlopig veel onduidelijkheid en onzekerheid. Het lijkt vooralsnog een kwestie van afwachten. Hopelijk blijft de kleine meid nog heel wat weekjes bij mama. #duimendraaien”

Voor onze bijna-peuter

“Hallo lieverd,

Wat hebben we samen gevochten de afgelopen weken.

Zes weken geleden had mama bloedverlies en bij controle in het ziekenhuis bleek het allemaal niet goed. Daar moesten we blijven. Jij in mama’s buik en mama in bed. Voor hoelang? Dat wist niemand. De placenta had iets losgelaten en niemand kon zeggen of het bloeden zou stoppen. Je bent op dat moment nog maar 23 weken en twee dagen. De start van ons grote avontuur.

Alle scenario’s kregen papa en mama te horen. Het een nog erger dan het ander en helaas realistisch. Helemaal als ik de tweede nacht in het ziekenhuis nog een flinke bloeding eroverheen krijg.

Vol onzekerheid heeft mama die eerste dagen en vooral nachten doorgebracht. Papa heeft thuis alles geregeld voor je grote broer en zus. Na een paar dagen lijken ze het ziekenhuisbezoekritme al enigszins “gewoon” te vinden.

Die eerste uren worden dagen en uiteindelijk zes hele weken. We hebben veel spannende momenten beleefd, maar ondanks alles proberen papa en mama de moed erin te houden. Met elke echo, CTG, beweging lijk je te willen zeggen “Ze krijgen mij er niet onder!”. Met elke dag overtuig je steeds meer mensen dat je een vechter bent.

En dan gebeurt dat waar iedereen bang voor was. Na zes weken strijden wil mama’s lichaam niet meer. Het moment is daar dat het voor jou en mama veiliger is als je buiten de buik verder groeit. Ze gaan je halen lieverd, het gevecht voor ons samen zal straks voorbij zijn. Papa en mama zijn opgelucht maar ook zo ontzettend angstig voor vandaag en hoe het verder met jou zal gaan.

De keizersnede verloopt met de nodige incidenten, maar jij blijft hierin gelukkig volledig buiten schot. Om 11:38 wordt je geboren. 1.090 gram en 32,5 cm. Heel klein, maar perfect. Gelijk doe je het enorm goed en papa blijft dicht bij je. Als het moment daar is dat ik je mag zien adem je zelfstandig. Nog geen slangen, buizen enz. aan mijn kleine meidje! Wat vervul je ons met trots.Als je naar de NICU wordt gebracht gaat papa met je mee. Je krijgt daar een eigen plekje in een warme couveuse en een heleboel lieve mensen die voor je zullen zorgen.

We zijn er nog niet, maar aan jouw wilskracht zal het zeker niet liggen lieverd. Papa en mama houden heel veel van jou!”

Dit schreef ik bijna twee jaar geleden. Onze derde heeft een alles behalve makkelijke start gehad. Ook in de afgelopen twee jaar verliep het niet vlekkeloos. Drie keer een infectie door het RS-virus liet kwetsbare longen achter en een heleboel ziekenhuisopnames.

Een gezin compleet ontwricht en pas nu (of misschien al), na twee volle jaren, lijkt de rust wedergekeerd.

De wilskracht die zit in al haar poriën. Het straalt van haar gezicht af als ze iets wil of iets nieuws heeft geleerd. Ze weet waar ze thuis hoort, is gek op knuffelen, gilt als een van de gezinsleden binnenkomt en vliegt er met open armen op af. Ze kletst graag en benoemd alles op dat unieke taaltje dat peuters nu eenmaal hebben. ‘Nee’ is al een veel gebezigd woord en gezien de leeftijd komen we daar niet snel vanaf. Het zelluf-doen neemt langzaam zijn aanvang en zal nog voor een hoop frustratie bij papa en mama zorgen. Maar daarvan kunnen we alleen maar zeggen “Kom maar op!”. Want wie had dit twee jaar geleden gedacht?!

Ons ieniemieniemensje is uitgegroeid tot een stevig in haar schoenen staande peuter.  Tijd voor een feestje!