Week 11 en, met onderstaande erbij, inmiddels al 77 vragen beantwoord. De antwoorden van de voorgaande weken zijn terug te vinden via de tag #365questions.
10 juli: Wat maakte dat je recent trots was op jezelf?
Ondanks dat het me een gevoel van Bambi op glad ijs geeft heb ik heel bewust gekozen voor mijn gezin. Het welzijn van mijn kinderen, mijn man en mezelf. Soms is prioriteiten stellen ongelooflijk moeilijk, maar noodzakelijk. Lees verder “365 Questions #11”
Ouders van oudere kids kennen het misschien wel. Nerf. Een heus assortiment van allerlei wapens. Zoek op YouTube naar Nerf en daar wordt je overladen met filmpjes van aanvallen enzovoorts. Blijkbaar is dit speelgoed niet alleen aantrekkelijk voor de doelgroep van 8+. Maar ook zeker voor de oudere boys en mannen én de 6+ categorie waartoe Boef nog steeds behoort.
Nog steeds… Want eind deze maand zal hij verjaren en is hij opeens een zevenjarige. Het moment dat Diva en Boef maar even een jaar schelen bij het opnoemen van de leeftijden.
In de maand waar het al hoogtij is met Sinterklaas cadeautjes, het kerstfeest en Oud en Nieuw doen hebben wij nog een extra uitdaging. Het vinden van een verjaardagscadeau.
Zoonlief heeft hier al een heel idee over. Het schietspul heeft namelijk een uitgebreide versie. Voor een schamele € 80,00 heb je een uitgebreid systeem waar de gemiddelde legerleider van droomt. Maar ook de darts die erbij horen zijn uitermate welkom. Zeker ook omdat ze snel in aantal afnemen. Uiteraard zou een munitiegordel of zelfs een vest helemaal uitkomst bieden. Dat zorgt ervoor dat je tenminste je handen vrij hebt voor het serieuze werk.
Meermalen krijg ik het speelgoedboek of een tablet onder mijn neus gedouwd. En elk ding is mooier dan het voorgaande.
Nu het bijna echt zijn verjaardag is merk je dat hij toch wat nerveus begint te worden. Regelmatig moet ik hem vertellen hoe lang het nog duurt voor hij echt jarig is. Wil hij weten wat voor feestje hij zal krijgen. Wat voor cadeautjes wij zullen kopen. Wie er op zijn verjaardag komen. Allemaal levensvragen voor de bijna-jarige.
En met dat ik dit opschrijf bedenk ik me dat ik in overleg moet. Overleg met de juf over een feestje in de klas op maandag 4 januari. Overleg met manlief hoe we dit jaar zijn grote-mensen-feest gaan vieren. Overleg ook met man en zoon zelf over zijn kinderfeestje, het aantal genodigden en wat te doen.
Vooral dat laatste zal wel een ding worden. Als het aan onze Boef ligt nodigt hij zijn hele klas uit. Kan het feestje hem niet gek genoeg zijn. Maar ons als ouders wel. Deze papa en mama zijn bereid om een heel eind mee te gaan in de wensen van onze kinderen op het gebied van verjaardagsfeestjes, maar ik laat niet mijn huis verbouwen door 25 stuiterende kinderen die alle kanten opschieten. Hier moeten we dus even duidelijke grenzen stellen.
We regelen het allemaal wel. Het is al 6 jaar gelukt, dus ook dit jaar gaan we er een mooi feest van maken. Waarschijnlijk met een aantal van de cadeaus die hij zo subtiel aan ons doorgegeven heeft.
De slingers hangen. Ballonnen zijn opgeblazen. Haar stoel is extra versierd door grote broer en zus. Een grote “3” prijkt in het raam. Morgen is het feest.
Vandaag kijk ik enigszins sentimenteel terug. Waar ik zes weken geleden een blog postte zet ik nu weer wat op papier. In die zes weken, drie jaar geleden, heb ik kennis gemaakt met mijn eigen sterfelijkheid. Met de sterfelijkheid van mijn, toen nog, ongeboren kind. Met de worsteling om te kiezen tussen je kinderen. Tussen leven en dood.
Ik heb liters bloed verloren, ontelbaar minuten aan het CTG apparaat gekoppeld gezeten. Meer dan 14 echo’s gehad waar het niet meer ging om een leuk fotootje erbij. Gesprekken met medisch maatschappelijk werk om me op de been te houden. Zorgen om onze “Annie” zoals ze toen liefdevol genoemd werd, om mijn man, om onze oudste kinderen en om mijn eigen geestelijke gesteldheid.
Het bezoek aan de NICU waar het kleinste kindje van dat moment nog altijd groter was dan ons moppie in mijn buik. Vragen of we mee wilden doen met onderzoeken bij de kleine meid na haar geboorte, of ik mee wilde doen aan andere onderzoeken.
Het besef dat ik dit nooit meer mee wilde maken. Dat het genoeg was.. Dat we misschien al een stap te ver waren gegaan in onze kinderwens en niet tevreden genoeg waren met de twee kinderen die wij al mochten krijgen.
Besproken in het artsenteam. Wekelijks, of misschien dagelijks. Wat kan deze vrouw nog aan? Wat weten we van het kindje in haar buik? Wat zeggen de soms niet zo stralende CTG’s? Wanneer starten we met longrijping? Wanneer met de tweede kuur longrijping? De arts die naast mijn bed kwam zitten toen ik weeën kreeg. Een praatje aanknoopte om erachter te komen hoe serieus die weeën waren. Nou, niet! Ik geloofde er niet in dat ik toen, op dat specifieke moment, zou bevallen, en daar kreeg ik gelijk in.
De ochtenden dat ik het advies kreeg om maar even nuchter te blijven. De ochtend dat ik dat advies niet kreeg, maar zelf de conclusie trok. De laatste echo en de hoeveelheid bloedverlies op 16 juli 2012. Het artsenteam kwam bij elkaar. Het advies om mijn man in te seinen. En met dat mijn man de kamer inliep kwam de Chef de Clinique het nieuws brengen. Het is genoeg geweest.
Genoeg voor mij, maar nog lang niet voor de kleine “Annie” in mijn buik. Een klein meisje wat ik niet meer zou kunnen beschermen met mijn eigen lichaam.
Twee maanden. Neonatale Intensive Care Unit, High Care en Medium Care. RS-Virus, te laag ijzer gehalte, bloedtransfusie, echo’s van hart, hoofd en wie weet wat nog meer. Sonde voeding, kolven, flesjes, buidelen, badderen. 1.800 gram betekende kleertjes aan. Winkelen was nooit zo bizar. Door blijven groeien. Dagelijks bij haar. En bij elk vertrek liet ik mijn hart daar achter…
Deze week heeft ze weer controles gehad bij de kinderarts. De kwetsbare longen lijken langzaam aan minder kwetsbaar te worden. Qua groei bevindt ze zich op een perfecte -1 lijn. Ze kletst, doet, maakt stappen naar zindelijkheid, is actief en past oh zo goed binnen ons gezin. Ze wil graag vier worden want dan mag ze naar de basisschool. Maar dat duurt nog een jaar. Gelukkig, want dan kan mama daar nog even aan wennen!
Lieve schat, van harte gefeliciteerd met je verjaardag!
Shirley's Wereld 