Afronding

Ik had Renate van De Inktpot al eerlijk verteld dat ik het tatoeëren in etappes toch een beetje eng vond. Stel nu dat er iets zou zijn waardoor het niet af gemaakt zou kunnen worden. Dan zat ik daar. Met een halffabrikaat. Ik zag al een heel rampscenario voor me.

De conclusie was al snel dat dat vaak aan de getatoeëerde ligt en niet zozeer aan de tatoeëerder. Dus met het vertrouwen dat het helemaal goed zou komen ben ik in januari de deur uit gelopen. 21 februari stond er een afspraak gepland. Wat had ik er zin in. Mijn tatoeage zou afgemaakt worden.

Een dag ervoor kwam er bericht. Zal je altijd zien bij zo’n immer doordenkende stresskip als ik kan zijn. Verontschuldigingen, maar door ziekte kon het niet doorgaan. Hoe gek het misschien klinkt, ik was er blij mee. Blij dat er niet, ondanks ziekte, toch doorgepakt werd. Het feit dat Renate zich bezig wilde houden met mijn tatoeage en zich daarvoor goed genoeg wilde voelen om alles te kunnen geven. Dat is alleen maar professioneel te noemen. Want ondanks wat de vorige titel liet vermoeden. Het is geen plakplaatje. Water en zeep helpt niet om een foutje terug te draaien. Eenmaal op je lijf is er geen (makkelijke) weg meer terug.

Een alternatieve datum was snel gevonden. Zondag 1 maart. Nog een weekje spanning opbouwen en toen mocht ik om elf uur aanschuiven voor een kop koffie. Manlief had me er uit gegooid en ging zich een dag bezig houden met onze drie kids.

Vijfeneenhalf uur later liepen we de deur uit. Ik redelijk door de mangel gehaald, maar wonderbaarlijk fit. In vergelijking met de vorige keer was ik zelfs fit als een hoentje te noemen. De sessie was lang, maar het resultaat is er ook naar. Het is, vind ik, een prachtige tattoo geworden. Een eerbetoon aan twee kindjes die bij elkaar en bij mij horen, maar die dat fysiek nooit meer kunnen zijn. Zoals ik ooit eens een moeder het mooi heb horen omschrijven “Drie kinderen onder mijn vleugels, één in mijn hart”. Het daadwerkelijk kleuren van mijn vlinder was wederom een stuk afsluiting. Erkenning van een ieneminie vlinderkindje.

Gelukkig ben ik met het feit dat ik er ook een vriendin aan overgehouden heb. In die uren samen hebben we het over de gekste, leukste, raarste en ontroerendste onderwerpen gehad. Niet zo gek gezien de tijd die je met elkaar doorbrengt op zo’n dag en de wijze waarop je je letterlijk en figuurlijk blootlegt.De afspraak staat nog niet, maar gaat zeker gemaakt worden. Als alle wonden geheeld zijn zien we elkaar. Gaan we foto’s maken van het uiteindelijke eindresultaat en maken we er een gezellige dag of avond van.

​Willen jullie zien hoe het geworden is? Hieronder een klein voorproefje van toen hij net gezet was.

Plakplaatjes

Hoewel de titel denigrerend klinkt, is dat niet zo bedoeld. 

Al eerder schreef ik een blog over tatoeages. Over de twee die ik op dat moment had en waar er toch minimaal één bij zou komen.

We zijn iets verder dan een jaar en ik kan zeggen dat er anderhalf opstaan op het moment. Ons Aapje is inmiddels vereeuwigd op mijn lijf. Ik draag haar letterlijk op mijn schouder. De voetafdrukjes die de verpleegkundigen op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) gemaakt hebben zijn onderdeel van het ontwerp. Even als een CTG die gemaakt is toen ze nog in mijn buik zat.

Samen met een citaat dat haar op het lijf geschreven is, is het een mooi geheel geworden.

Ikzelf had moeite om deze elementen in mijn hoofd samen te brengen en ben uiteindelijk in overleg gegaan met een tattoo-artiest. Zij is me aangeraden door een oud-collega en ik kan niet anders zeggen dat ik geen moment spijt ervan heb dat ik naar hem geluisterd heb. Bij de eerste bespreking, aan de keukentafel, kwamen een heleboel ideeën voorbij. Werd er papier en potloden gepakt en na een paar uur was het er gewoon. Alles wat ik in mijn hoofd had stond op papier en de afspraak voor het daadwerkelijk zetten van de tattoo was gemaakt.

Tijdens deze eerste ontmoeting kwam ook een andere tattoo ter sprake. Één ter ere van het brusje* van ons Aapje. Het kleine kindje wat vanaf de start van de zwangerschap geen overlevingskans had en met een week of 7 in de buik op moest geven.

Een vlinder gecombineerd met kersenbloesem. Een blauwe vlinder, want zowel manlief en ik zijn ervan overtuigd dat het een jongetje geweest is. Kersenbloesem als symbool voor zijn tweelingzusje, het meisje dat tot bloei kwam in de meest barre omstandigheden.

Toen de afspraak voor de eerste tatoeage kwam ging ik vol vertrouwen. Een klein stukje van een moeilijke periode werd afgesloten. Het was zo’n fijne ervaring dat de tweede afspraak gemaakt werd. Die laatste tatoeage zou er ook komen.

Afgelopen vrijdag ben ik geweest. Het is, met voorsprong, de meest pijnlijke tatoeage van de vier tatoeages die ik nu heb. Zeker fysiek, maar in zekere zin ook psychisch. De momenten dat ik me in mezelf keerde tegen de pijn werd ik teruggebracht naar het ziekenhuis qua gedachten.

Deze tattoo is te groot en bewerkelijk om in één keer te doen. Ik kijk echt uit naar de tweede sessie. Wil graag zien wat het uiteindelijke resultaat zal zijn. Daarbij zal ook dat, in zekere zin, weer een stuk afsluiting van een periode zijn. Een prachtig mooie verwijzing naar ons vlinderkindje. Waarbij het extra symbolisch is dat de vlinder naar de voetjes van zijn zusje vliegt en haar voetjes in de richting van de vlinder staan. Voor altijd verbonden.

Wie mijn gedachten vorm heeft gegeven? Renate van De Inktpot. Kijk ook maar eens op haar website http://www.deinktpot.comvoor alles waar deze creatieve vrouw mee bezig is. Zeker de moeite waard.

Ik laat de tatoeage vooralsnog maar goed helen zodat ik eind februari er weer tegenaan kan.