World Prematurity Day

Uit het archief:
Vorig jaar schreef ik een blog voor Love2BeMama over Wereld Prematuren dag. Vandaag is het weer 17 november en denken er over de hele wereld ouders van prematuur geboren kinderen aan hun eigen Kanjers en Superhelden. 

Voor grote groepen zal deze titel ‘World Prematurity Day’ geen tot weinig betekenis hebben. Voor een andere groep des te meer. Wereld Prematuren Dag is een dag om bewustwording te creëren aangaande prematuur geboren kinderen. Om even stil te staan bij wat hen overkomen is en hoe geen enkele ouder dat mee zou moeten maken.

Te vroeg geboren kinderen worden onder verdeeld. Als je bevalt in of na de 37ste zwangerschapsweek dan is jouw kindje “op tijd”. Vanaf 32 weken zwangerschap spreken we over prematuur geboren kinderen. Alle kinderen die tussen de 26ste en 32ste zwangerschapsweek geboren worden zijn extreem prematuur. De laatste en meest kwetsbare categorie zijn de micro prematuur geboren kinderen. Zij komen ter wereld tussen de 24ste en 26ste week zwangerschap.

Afgelopen week verscheen op mijn Twitter tijdlijn een link naar dit artikel: Bij vroeggeboorte maakt één week groot verschil. Het raakte me. Enorm.

Ik ben opgenomen in het ziekenhuis met bloedverlies bij een zwangerschapsduur van 23 weken en 2 dagen. Alle cijfers die ‘even’ gepresenteerd worden heb ik voorbij horen komen. Elk stukje kansberekening is op mijn lijf en het kleine mensje in mij losgelaten. Gruwelijk eerlijk waren de artsen. Met elke dag die ik langer in dat ziekenhuisbed lag, met dat minimensje nog in mijn buik, werden onze kansen beter. Maar hoelang zouden wij krijgen?

Tikkende tijdbom

Mijn lijf was een tikkende tijdbom. Het was dus de vraag hoe lang ons kleine meisje het nog goed zou hebben bij mij. Meermalen leek het erop alsof mijn lichaam er de brui aan zou geven. Ik heb de verloskamer gezien zonder dat ik zou bevallen op dat moment. Ik heb weeënactiviteit gehad waarbij ik me niet kon indenken dat ik zou gaan bevallen op dat moment. Pagina’s vol heb ik geschreven om mensen op de hoogte te houden, maar vooral om alles van me af te kunnen schrijven. Om mijn herinneringen te bewaren. Tot dat ene moment.

Na precies zes weken ziekenhuis was het genoeg. Mijn lichaam kon niet meer. Onze jongste is via een keizersnede geboren bij een zwangerschapsduur van 29 weken en 2 dagen. Een klein hoopje hulpeloosheid van 1.090 gram. Gelijk werd ze opgevangen door kinderartsen, nagekeken en naar de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) gebracht. Wat een ontzettend geluk dat deze bestaan. Want dankzij de artsen en verpleegkundigen op de NICU mocht zij, boven verwachting snel, naar de High Care en zo door naar de Medium Care.

Achtbaan

Na twee maanden was ons Aapje zover dat ze mee naar huis mocht. Dat we langzaam begonnen te hopen op een soort van normaal gezinsleven. Alleen is een normaal gezinsleven alles behalve standaard als je net thuiskomt met een (extreem) prematuur geboren kind. De achtbaan van emoties gaat nog maanden door. En in het geval van bepaalde berichten maak je opeens uit het niets, na jaren, weer een vrije val. Kan ik niet naar programma’s zoals “Kleine baby’s, Grote Zorg” kijken.

Wij hebben geluk gehad met alle medische kennis en middelen welke er tot beschikking waren en zijn. Gezegend met een meisje dat zich tot op de dag van vandaag niet zonder slag of stoot gewonnen geeft, ook al heeft ze het zwaar gehad qua gezondheid. Zeker in haar eerste anderhalf jaar na haar geboorte.

Dit blog is bedoeld om een stuk bewustwording te creëren. In de hoop dat uiteindelijk door onderzoek vroeggeboorte steeds minder vaak komt of met minder complicaties.

Wil je meer weten? Kijk dan ook eens op World Prematurity Day of op March of Dimes.