Timehop

Dagelijks krijg ik een bericht. Over wat ik op deze datum deed. Één, twee, drie of meer jaar geleden. Op Facebook, Twitter of welk sociaal medium ik ook gekoppeld hebt aan de app. Ontzettend leuk. Het is eigenlijk hetzelfde als bladeren door foto albums of, moderner, terugscrollen op je Facebook tijdlijn. Momenten dat je denkt “Oh ja!” en “Dat was inderdaad zo”.

De afgelopen weken en maanden heb ik berichten over een zwangerschap voorbij zien komen. Mijn laatste zwangerschap. En ik heb geen app nodig om me te herinneren wat voor bericht ik op 4 juni 2012 de wereld in stuurde. Want daar lag ik, met mijn goede gedrag, in het Wilhelmina Kinderziekenhuis.

Semi-onwetend over de periode dat ik daar zou moeten blijven. Onwetend over de situatie waar we ons in bevonden. Compleet onwetend over hoe die zwangerschap zou eindigen. Vandaag drie jaar geleden nog niets aan de hand. Lekker gezwommen in mijn gloednieuwe positie-bikini. Want deze laatste zwangerschap gunde ik mezelf dat. Nog een vrolijk berichtje over hoe goed onze Diva het wel niet deed zo voor haar eerste zwemles. In de avond de kinderen moe en ik uitgeput in slaap op de bank.

Vermoedelijk was het toen al mis aan het gaan. Kostte me dat al gigantisch veel energie. ’s Nachts kwam het tot uiting in een forse bloeding. In overleg met de verloskundige, maar vooral ook op eigen gevoel, besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Daar bleek het goed mis. En met elk brokje informatie werd het scenario waar we ons in bevonden steeds erger.

Na zes weken werd ze geboren. Ons Aapje. Klein maar prachtig! Met een levenslust waar menigeen nog van kan leren. Haar grote zus en broer, die echt letterlijk van hot naar her gebracht zijn in die periode, waren zo trots. Geen enkel gevoel van verwijt tegenover het kleine meisje dat ervoor zorgde dat mama zo lang niet thuis bij hen was. Mooi om te zien hoe zij onze jongste als een normaal baby’tje zagen. Niet anders gewend was het voor hen haast gewoon om naar hun zusje in het ziekenhuis te gaan.

Twee maanden daarna mocht de kleine dame mee naar huis. Wat een speciaal moment! Aapje was sterk genoeg om mee te mogen. Zo speciaal om alle gezinsleden onder één dak te hebben, overdag niet weg te hoeven, ’s avonds tijd te hebben voor elkaar. Maar ook speciaal om je als, toch wel ervaren ouder, zo onzeker te voelen over dit kleine mensje dat wonderwel gelijk binnen het gezin paste. Het missende puzzelstukje.

Kijkend naar onze drie kinderen weet ik het zeker. Met de informatie en mogelijkheden die we toen hadden hebben we de beste keuzes gemaakt die we konden maken. En dat komt tot uiting bij alle drie van de kinderen. Ze voelen zich geliefd, zijn zeker van zichzelf, voelen zich veilig en ze zijn gezond.

Ik heb erover gedacht om Timehop even te verwijderen van mijn telefoon. Niet dat het veel nut heeft, want deze periode zit in me. Heeft me als mens en als moeder veranderd. Maakt me kwetsbaar maar ook dankbaar. Ik zal de aankomende maanden nog vaak mee terug genomen worden in de tijd, ongeacht of ik nu wel of geen Timehop berichten lees.

“Daar lig je dan met je goede gedrag in het WKZ. Straks een gesprek met de gyn. Voorlopig veel onduidelijkheid en onzekerheid. Het lijkt vooralsnog een kwestie van afwachten. Hopelijk blijft de kleine meid nog heel wat weekjes bij mama. #duimendraaien”