Diva zit in groep 5. Als acht- bijna negenjarige, heeft ze een eigen wil. Ze is leergierig en doet het goed op school. Het leren en het huiswerk gaat oké en we hebben hooguit soms wat gemopper als we haar weer eens willen overhoren. Gelukkig maar, dat lijkt me namelijk niet meer dan normaal gedrag voor een meisje van haar leeftijd.
Met de start van elk schooljaar worden de ouders verwacht op een soort introductieavond. Daar zit je dan, met je goede wil, op een te kleine stoel. Een te kleine stoel die, gelukkig, elk jaar toch iets groter en comfortabeler wordt.
Daar horen we wat onze dame aan lesstof krijgt. Hoe de school leerlingen benaderd die wat extra hulp of juist extra uitdaging nodig hebben. Het omgangsprotocol wordt uitgelegd en we krijgen te horen dat er dit jaar voor het eerst spreekbeurten gegeven moeten worden. Er zijn een aantal data beschikbaar en je kind is vrij om zich in te schrijven. De meester neemt de aftrap zodat de druk van ‘de eerste zijn’ ook gelijk wegvalt.
Op de school van onze kinderen mag je als ouder de eerste spreekbeurt van je zoon of dochter bijwonen. Helpen met de laatste voorbereidingen in de klas en dan vervolgens horen hoe het allemaal gaat. Er is ook geen kind wat een onvoldoende krijgt op basis van deze spreekbeurt. Wel evalueert de leerkracht samen met de kinderen wat goed ging en wat misschien nog beter kan. Opbouwend en positief dus.
Het aanwezig zijn als ouder zijnde is optioneel, maar het is wel enigszins ongebruikelijk als je er niet bij aanwezig bent. De keren dat dat gebeurde zijn op één hand te tellen.
Samen prikten Diva en ik de datum en wel op 14 januari 2016. Dat is nog lekker ver weg aan het begin van het schooljaar. Alle tijd dus. Ook het onderwerp werd genoteerd. Onze meid ging het over Katten houden.
Vervolgens kwam het ter sprake dat papa of mama erbij zou zijn. Dochterlief keek ons enigszins geïrriteerd aan. De vraag “Moet dat?” liet weinig aan de verbeelding over. Het was serieus. Ons bij haar in de klas was geen optie voor haar. En wie zijn wij om ons op te dringen? Samen zijn we naar de meester gegaan en onze dochter vroeg heel stoer of dat nu echt moest? Die ouders erbij?
De meester trok een snelle, maar verkeerde, conclusie en wendde zich tot mij dat het toch wel gebruikelijk was om erbij te zijn. Snel liet ik hem weten dat wij graag zouden willen en er tijd voor zouden maken, maar dat onze Diva een andere mening toegedaan was. Het verbaasde hem en hij liet het aan haar over om te zijner tijd te kijken naar hoe ze het zou willen. Prima opgelost!
Voor we het wisten was het Kerstvakantie en kwamen we tot de conclusie dat er ook nog een spreekbeurt voorbereid moest worden. Dus, samen boekjes gelezen, op internet gezocht en een en ander in een Word-document gezet. Wat foto’s en afbeeldingen erbij en dan nog zorgen dat je weet wat je op papier hebt staan. Heel veel oefenen en nalezen dus.
Afgelopen donderdag was het zover. Samen met papa, onze kat Abby en wat kattenspulletjes ging ze naar school. Papa mocht er toch bij blijven van onze meid en hij stuurde me een bericht toen hij weer thuis was.
Enigszins gespannen deed ze haar verhaal. Wat zacht, maar verder zonder aarzeling. Wat een feest toen ook nog eens Abby door iedereen geaaid mocht worden. Haar eerste echte spreekbeurt is een feit.
Kleine meiden worden groot.
Shirley's Wereld 